Partir c'est mourir un peu...

Kunnen alleen de Fransen zo mooi zeggen.
Afscheid nemen is een beetje sterven.
Iets achterlaten, kwijtraken.
Mijn laatste blog, de tweeënvijftigste, waar zou die anders over moeten gaan dan over afscheid nemen.

We nemen ons hele leven afscheid.
Op het moment dat we geboren worden nemen we al afscheid van een bekende onbekende warme geborgenheid.
We nemen afscheid op het schoolplein, die allereerste dag. Later nemen we afscheid van dat plein, die school.
We nemen afscheid van onze eerste liefde. Die voelde als enige en eeuwige,
die dit niet bleek te zijn.
Van vrienden, die verdwenen omdat tijd en afstand in de weg stonden.
Van je onschuld als de grote wereld langzaam jouw kleine wereld binnenkomt.
Afscheid van collega's.
Van je ouders, op zomaar een doordeweekse dag, zittend in een aula.
Van de zomer,
de winter,
je haar.

En ieder afscheid is een beetje sterven.
Maar ieder afscheid is ook een ontmoeting.

Op het moment dat we geboren worden, de eerste warmte van twee armen, een stem, geborgenheid.
Een uitdijende wereld van kennis en verwondering, op school.
Die tweede liefde.
Nieuwe vrienden.
Een harmonie tussen jouw wereld en die grote daarbuiten.
Nieuw werk, nieuwe uitdagingen, nieuwe collega's.
Een opnieuw ontdekken en ontmoeten van ouders in het herinneren, ergens op een doordeweekse dag, zittend in een aula.
De verwelkoming van een kleurige herfst,
een verwachtingsvolle lente
het gemak 's ochtends voor de spiegel.

Wie iets kwijtraakt kent ook het gelukzalige gevoel van opnieuw vinden.
Autosleutel. Portemonnee.
Mensen, geliefden.
Al is het bij de laatste twee misschien niet diegene die je kwijtraakte. Het vult echter een leegte en vaak meer dan dat. Veel meer.
Het is het geluk van opnieuw vinden.
Ontmoeten.

Dit is ons afscheid. Dit is het laatste verhaal in de reeks.
Tweeënvijftig weken, onafgebroken.
Met soms de spanning als de zondag nabij kwam en er nog geen inspiratie was.
Bang voor een 'writers block'.
Maar de inspiratie was er altijd en altijd bij de dingen vlak om mij heen. Misschien is dat ook wel de rode draad in al die verhalen, we zoeken te hard en we kijken te ver.
Vergeten wat er vlak voor onze voeten ligt.

Ik ken u niet, u was verborgen achter de statistieken van deze site. Ik kon zien wanneer u mijn stukjes las, uit welk land u kwam en zelfs of u mij vanachter de pc of de mobiel las.
Maar echt kennen.....
Of toch wel?
Door mijn verhalen heb ik u in mijn hoofd laten kijken, in mijn hart.
Misschien hebben we iets gemeen. Ik denk het wel.
We verschillen minder van elkaar dan andere mensen ons wel eens willen doen geloven.
Het was aangenaam kennis te maken, zelfs zonder echt kennis te maken.

Uit ieder afscheid worden herinneringen geboren.
Mooie herinneringen.
Een hartmononitor toont ons leven als een opeenvolging van pieken en dalen. Steeds opnieuw, da's mooi, dan weten we tenminste dát we leven.
Pas als de pieken en dalen verdwijnen en verworden tot een vlakke lijn moeten we ons echt zorgen gaan maken.

Ik wens u daarom veel piekmomenten toe die u alleen als zodanig zult ervaren vanwege de momenten dat ze er niet waren.
En ik wens u in de dalmomenten toe dat u herinneringen zult hebben aan hoe het was
en het heus weer worden zal
of beter.

Alles is betrekkelijk.
Afscheid nemen maakt ruimte voor voor nieuwe horizonten, bekeken in een rijker perspectief
en dat is mooi.

Want,
Oost, West....
Thuis is het ook niet alles.

Lees de vooraankondiging van het boek.
Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'

Voor het goede doel.

Eikenhout

Voor u onderstaand blog gaat lezen wijs ik u alvast op de  Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'

Houdt u van wijn?
Ik wel, maar zou zeker niet durven beweren dat ik een kenner ben.
Integendeel, er zit blijkbaar een kabelbreuk tussen mijn smaakpapillen en het hersendeel dat zich bezig houdt met de hogere geur- en smaakbeleving die voor de echte wijnbeleving noodzakelijk is.
Ik ben meer een whiskyman.

Probeer het wel hoor. Steeds opnieuw.
Zo nu en dan laat ik me weer eens meenemen naar een wijnproeverij. Leuke avonden.
Staat er zo'n meneer achter een tafel met flessen uit een specifiek wijnland of een bijzondere regio.
Gaan we dus al die wijnen proeven en vooral de verschillen proberen te 'duiden'.
Er wordt gerold, gewalst, geslobberd en uitgespuugd.
Alsof je in een zaal lama's staat.
Moest ik erg aan wennen in het begin. Ben opgegroeid in een tijd waarin weggooien van voedingswaren (ik deel wijnen hier maar even bij in) zo ongeveer een doodzonde was.
Uitspugen? Ben jij gek! Doorslikken!
Ik herinner me daarom weinig meer van die eerste wijnproeverij.

Ging er laatst weer eens heen met een goede vriend en collega.
Een echte liefhebber en kenner.
Neen, een 'connaiseur'!
Zo iemand bij wie wel alle 1000 verschillende geur- en smaakdraadjes zijn doorgekoppeld naar de bovenkamer.
Eerst moest er aan de kurk geroken worden. Het is hem een gruw dat de meeste wijnen tegenwoordig schroefdoppen hebben. Ziet er niet uit, iemand die aan een schroefdop ruikt.
Daarna werd ieder glas wijn beoordeeld op neus, kleur, smaak en nadronk.
Prachtige teksten weet hij dan uit te spreken.
'Ik ruik walnoten' of  'aah, een smaak van pas gemaaid gras'.
'Truffels, ik ruik truffels! Vanille! Ik proef eikenhout!'
'Oeh, net nog een klein tanninetje in de afdronk'.
De gelukzaligheid druipt dan van zijn gezicht.
Ik keek hem aan en vroeg me af of hij aan dezelfde spiritualiën zat als ik.
Ik proefde wijn.
Lekkere wijn en, oh ja, rood.
Zover kwam ik wel, zelfs met mijn ogen dicht.
Uiteraard kon men aan het eind van de avond een fles (of liever een doos) van het geproefde kopen.
De prijzen!
Ik vroeg nog aan de organisator of ik daarmee direct een aandeel in het betreffende landgoed kocht. Hij keek mij schaapachtig aan.
De opmerking dat ik voor die prijs een stelling prettige doordrinkwijn  kon kopen bij de Dirck (uit de Almanak!) deed bij de man ter plekke zo ongeveer een belangrijke ader springen.

Op weg naar de auto nodigde ik de collega en vriend uit eens mee te gaan naar een whiskyproeverij.
Was hij nog nooit geweest. Een maand later pikte ik hem op, met een taxi.
Dat vond hij al vreemd.
Even later stonden we in een mooie Engelse pub.
Andere meneer, een met kilt, een andere tafel en andere drank: whisky. We zouden ons die avond dwars door de laag- en hooglanden heendrinken richting de kust.
'Waar zijn de spuugemmers?' , vroeg hij.
'Daar doen whiskydrinkers niet aan', zei ik. 'Het is al erg genoeg dat er iets verdampt bij het openstaan van fles en glas'.
Dat wat de Schotten zo mooi 'the Angels share' noemen.
'Gewoon doorslikken, de glaasjes zijn er klein genoeg voor'.

Het werd een bijzondere avond. Vooral vanwege het doorslikken (wat hij blijkbaar niet gewend was)
van de whisky (die hij blijkbaar niet gewend was).
Hij probeerde nog wel zijn 1000 geur- en smaakdraadjes aan te spreken maar gaandeweg de avond   brandde het ene na het andere draadje door.
De eerste twee, drie glaasjes gingen nog wel, halverwege de hooglanden is hij echter definitief verdwaald.
'Ikpvhroeff sjerie en un beetjuu aertbeij!', toeterde hij van dichtbij in mijn oor.
Met ruiken was hij al gestopt omdat ook zijn neus er definitief de brui aan had gegeven: volledig uitgebrand door de 45% alcoholdampen die er doorheen trokken.
'Asjemenou, ik ruiiik de sjee!!'. Dat was zo ongeveer het laatste wat hij meepikte van de 18 jaar oude Laphroaig voordat hij naast me van de barkruk gleed.

Heb hem braaf thuisgebracht die nacht, tegen de deur gezet en aangebeld.
Toen de taxi wegreed zag ik de deur opengaan en mijn vriend voorover op het 'Welkom' matje vallen.
Een zeer geslaagde avond.

De volgende dag zal hij wel weer eikenhout hebben geroken, en gevoeld.
Vooral tussen nek en kruin.
Eén groot blok eikenhout.

Sláinte!  ^*)

^{*)   op je gezonheid in Gaelic}

Vergeten de vooraankondiging van het boek te lezen? Kan alsnog via deze link:
Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'

Voor het goede doel.

Oranje

Voor u onderstaand blog gaat lezen wijs ik u alvast op de mededeling op deze blogpagina: Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'

Ik ben een enorm sportmens.
Voetbal, golf, zwemmen, atletiek, wielrennen, tennis....
Ik kan er uren naar kijken....

U begrijpt dus, dit wordt mijn zomer.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik zelf weinig sport. Te gevaarlijk. Ik zie teveel collega's van mijn leeftijd op maandag strompelend het pand betreden. Gevallen op de racefiets, hockeystick tegen de enkel, kniebanden gescheurd.
Had God gewild dat we zouden gaan sporten dan had hij ons wel van een rugnummer voorzien.

Maar ik ben wel een echte Hollander.
En een wereldburger.
Dus als we als landjes samen met elkaar de strijd aangaan op een sportieve manier, dan vind ik dat een bijzonder mooi gebeuren.
Moesten we vaker doen. Niet de wapens opnemen, gewoon bij conflicten een potje voetballen. Of wordt voetbal dan echt oorlog?

Het zal u niet zijn ontgaan: Nederland kleurt Oranje.
Oranje huizen, Oranje straten, Oranje gips in de ziekenhuizen.
De economie laten we even voor wat 'ie is en dat is niet veel. Dankzij de crisis zitten de meesten toch thuis met een langdurige werkonderbreking en de 56 nog overgebleven bouwvakkers kruipen straks ook de bouwkeet in.
We gaan het weer proberen. En ondanks het Europese karakter van deze Kampioenschappen hebben we toch alvast een mondiale winnaar: China.
Kunt u zich de gezichten voorstellen van al die Chinezen die de afgelopen maanden alleen maar Oranje meuk aan zich voorbij hebben zien komen op hun lopende band? Vlaggetjes, toeters, jurkjes, broeken met leeuwenstaarten, boa's, de bierpet, brulshirts... Hoofdschuddend zitten ze s'avonds aan de noedels. Nederland, niet alleen het land van gekke koeien.
Wie de tv aanzet kan er niet meer omheen, alle reclame is Oranje gekleurd.
Grootgrutters, mediagiganten, bierbrouwers, iedereen probeert zo snel mogelijk en zo veel mogelijk van de Oranjevoorraad te verkopen.
Het  zou half juni zo maar afgelopen kunnen zijn.
Blijf je er mee zitten.
Sta je buiten spel.

Om de twee jaar heb ik met het EK en WK een bijzondere verjaardag, vier die dag altijd op een naastgelegen datum waarop Nederland speelt.
Bijzonder uitgelaten komt dan een dertigtal mensen, zwaar Oranje uitgedost, het feestje meevieren. De breedbeeld tv wordt uit zijn muursteunen getild en daar geplaatst waar zoveel mogelijk mensen goed zicht hebben op, naar wij hopen, het adembenemende achteruitspelen van Nederland.
Gaat meestal goed, WK2010 (2-1), EK 2004 (3,0)
Soms iets minder, WK2006 (0-0),
en soms verpesten ze mijn verjaardag, EK 2008, (0-1).
Heb je een gezellige nazit met 30 chagrijnige mensen die zich de Oranje kledingstukken van het lijf scheuren.
Bier is wel opgegaan die avond, dat dan weer wel.

Het maakt mij allemaal niet uit.
Ik heb absoluut geen verstand van voetbal. Ben gewoon een  Hollandse chauvinist. Trek mijn Oranjehosen met leeuwenstaart aan (Bavaria 2008) en feest mee.
Al was het het EK hamsterdressuur, als we een Nederlandse ploeg zouden hebben zou ik ze toejuichen. Vind al die zottigheid erom heen wel leuk en mis geen wedstrijd.

Ik heb wel een bijkomend probleem.
Mijn vrouw heeft veel verstand van voetbal.
Tenminste....
In haar ogen is het een tamelijk eenvoudig spel waarbij je gewoon met de bal naar voren moet lopen om hem daarna behendig bij de tegenpartij tussen de palen te plaatsen.
Hoe moeilijk kan het zijn?
Ik hou mijn hart vast de komende tijd.
De afstand tussen bank en breedbeeld weet ze moeiteloos verbaal te overbruggen, sterker nog, ik meen zelfs soms aan de spelers op het veld te zien dat iets van het verbale geweld digitaal terugsijpelt naar de geluidsinstallaties van het betreffende voetbalstadion.
Zie ik ze opeens verschrikt omhoog kijken bij een foute pass.
Zou dat kunnen?
De komende weken zit ik in ieder geval weer met mijn eigen 'Generaal' op de bank: mevrouw Michels.
Heb ik een biertje in de ene hand
en de bloeddrukmeter stand by in de andere.
Heb geen van de Gijp, van Gelder of Derksen nodig.
Krijg van haar in de pauze een haarfijne analyse wat er is misgegaan en wie er uit moet.

Ach, we zullen samen deze sportzomer wel weer overleven.
Roland Garros,
Wimbledon,
Tour de France,
EK,
Olympische Spelen.

Al die TV uren,
al het bier,
al die nootjes.

Sport is afzien....

Aankondiging boek Oost, West....

Lieve lezers en lezeressen,

Het zit er op.
Tweeënvijftig weken, iedere week een blog.
Het is mooi geweest.

Een jaar geleden begonnen met de gedachte.
Waarom niet? De eerste maand blij met 13 lezers.
Nu wekelijks meer dan 100 lezers, de verhalen meer dan 6500 keer gelezen, lezers in 10 landen.
Een mens zou er verlegen van worden.
Ik dank u. Ook voor alle reacties die ik mocht ontvangen.

Iets beginnen is leuk. Ergens mee stoppen ook.
Omdat er dan weer ruimte komt.
Er zijn nog duizenden dingen die gedaan en ontdekt kunnen worden. Dit blog was er daar een van.
Eén ander op het lijstje stond was het schrijven van een boek.
Een boek maakt onsterfelijk. Tenminste, zo voelt het.
Rare gedachte, want ieder mens is al onsterfelijk door het feit dat hij in zijn leven iets doorgeeft aan anderen. Hoe klein en eenvoudig dan ook. Een boek is niet noodzakelijk.
Maar wel leuk.
En ergens halverwege dit jaar, mede naar aanleiding van opmerkingen van verschillende van u, kwam ik op de gedachte de blogs te bundelen en uit te brengen als boek.
Twee wensen en projecten in één klap afgevinkt.
Een boek met 52 verhalen.
Gewone, ongewone alledaagse bijzonderheden.
Die ik met u heb gedeeld en die u wellicht zelf had kunnen schrijven.
Wij verschillen niet veel.

Het boek zal na de zomer uitkomen. De kaft ziet u hierboven.
Na de laatste bijdrage zal de tekst nog worden gecorrigeerd en opgemaakt, daarna nog een paar weken voor de proefdruk.
Zal er niet rijk van worden, wil er niet rijk van worden.
Hoef er geen euro voor te ontvangen.
Het schrijven gaf plezier genoeg.
Alle opbrengsten komen ten goede aan de Stichting Vrienden van Tanzania: www.svvt.nl. 
De Stichting waar mijn dochter een half jaar heeft gewerkt en die u wellicht kent van de verhalen 'Loslaten' en 'Voor Anna'.

Ik draag het boek dan ook op aan Anna
en haar honderdduizend zusters.

En als u nou plezier hebt gehad aan de verhalen,
als u ze nog eens terug wilt lezen (het blog zal worden opgeheven).
Als u het positieve verschil wil maken in leven en leren van jonge kinderen die dat verdienen. 
Misschien wilt u dit boekje dan opnemen in uw boekenkast?

Het boekje (ongeveer 200 pagina's) wordt gedrukt door een printing on demand drukker www.pumbo.nl. Zij doneren ook nog eens één euro per uitgegeven boekje.
Als ik van te voren weet wat de mogelijke afname zou zijn, kan ik in grotere hoeveelheden bestellen. Dat drukt de productieprijs waardoor er dus meer overblijft voor het goede doel.
Op voorinschrijving zal het boekje ± 12,95 kosten (excl. verzendkosten). Daarvan zal ruim 4 euro per boekje naar het goede doel gaan.
Een nabestelling via de website van www.pumbo.nl  zal ongeveer 16,95 kosten (ze moeten dan per stuk worden gedrukt, waardoor de drukkosten hoger liggen).
Heeft u interesse? Stuur mij een mailtje: paulhjpouw@casema.nl.

Ik was het al,
maar u maakt mij een nog gelukkiger mens....

Paul H.J. Pouw