zaterdag 16 juni 2012

Partir c'est mourir un peu...

Kunnen alleen de Fransen zo mooi zeggen.
Afscheid nemen is een beetje sterven.
Iets achterlaten, kwijtraken.
Mijn laatste blog, de tweeënvijftigste, waar zou die anders over moeten gaan dan over afscheid nemen.

We nemen ons hele leven afscheid.
Op het moment dat we geboren worden nemen we al afscheid van een bekende onbekende warme geborgenheid.
We nemen afscheid op het schoolplein, die allereerste dag. Later nemen we afscheid van dat plein, die school.
We nemen afscheid van onze eerste liefde. Die voelde als enige en eeuwige,
die dit niet bleek te zijn.
Van vrienden, die verdwenen omdat tijd en afstand in de weg stonden.
Van je onschuld als de grote wereld langzaam jouw kleine wereld binnenkomt.
Afscheid van collega's.
Van je ouders, op zomaar een doordeweekse dag, zittend in een aula.
Van de zomer,
de winter,
je haar.

En ieder afscheid is een beetje sterven.
Maar ieder afscheid is ook een ontmoeting.

Op het moment dat we geboren worden, de eerste warmte van twee armen, een stem, geborgenheid.
Een uitdijende wereld van kennis en verwondering, op school.
Die tweede liefde.
Nieuwe vrienden.
Een harmonie tussen jouw wereld en die grote daarbuiten.
Nieuw werk, nieuwe uitdagingen, nieuwe collega's.
Een opnieuw ontdekken en ontmoeten van ouders in het herinneren, ergens op een doordeweekse dag, zittend in een aula.
De verwelkoming van een kleurige herfst,
een verwachtingsvolle lente
het gemak 's ochtends voor de spiegel.

Wie iets kwijtraakt kent ook het gelukzalige gevoel van opnieuw vinden.
Autosleutel. Portemonnee.
Mensen, geliefden.
Al is het bij de laatste twee misschien niet diegene die je kwijtraakte. Het vult echter een leegte en vaak meer dan dat. Veel meer.
Het is het geluk van opnieuw vinden.
Ontmoeten.

Dit is ons afscheid. Dit is het laatste verhaal in de reeks.
Tweeënvijftig weken, onafgebroken.
Met soms de spanning als de zondag nabij kwam en er nog geen inspiratie was.
Bang voor een 'writers block'.
Maar de inspiratie was er altijd en altijd bij de dingen vlak om mij heen. Misschien is dat ook wel de rode draad in al die verhalen, we zoeken te hard en we kijken te ver.
Vergeten wat er vlak voor onze voeten ligt.

Ik ken u niet, u was verborgen achter de statistieken van deze site. Ik kon zien wanneer u mijn stukjes las, uit welk land u kwam en zelfs of u mij vanachter de pc of de mobiel las.
Maar echt kennen.....
Of toch wel?
Door mijn verhalen heb ik u in mijn hoofd laten kijken, in mijn hart.
Misschien hebben we iets gemeen. Ik denk het wel.
We verschillen minder van elkaar dan andere mensen ons wel eens willen doen geloven.
Het was aangenaam kennis te maken, zelfs zonder echt kennis te maken.

Uit ieder afscheid worden herinneringen geboren.
Mooie herinneringen.
Een hartmononitor toont ons leven als een opeenvolging van pieken en dalen. Steeds opnieuw, da's mooi, dan weten we tenminste dát we leven.
Pas als de pieken en dalen verdwijnen en verworden tot een vlakke lijn moeten we ons echt zorgen gaan maken.

Ik wens u daarom veel piekmomenten toe die u alleen als zodanig zult ervaren vanwege de momenten dat ze er niet waren.
En ik wens u in de dalmomenten toe dat u herinneringen zult hebben aan hoe het was
en het heus weer worden zal
of beter.

Alles is betrekkelijk.
Afscheid nemen maakt ruimte voor voor nieuwe horizonten, bekeken in een rijker perspectief
en dat is mooi.

Want,
Oost, West....
Thuis is het ook niet alles.



Voor het goede doel.

1 opmerking:

  1. Toch 'n beetje 'n rot gevoel. Geen blog meer van Paul op de zondagochtend.
    d'r zal niks anders opzitten dan een hobby te beginnen.....

    Pieter van Ruiten

    BeantwoordenVerwijderen