zondag 25 september 2011

Uitgeklust

Mannen houden van klussen.
De meesten dan. 
Heeft vast te maken met die grote powertools.
Enorme boormachines, dikke kruiskopschroevendraaiers.
Lange waterpassen.
En de zoete geur van parelend zweet op glimmende bovenarmen, de spieren als kabels gespannen.
Vrouwen houden van mannen die houden van klussen.

In het verleden heb ik veel geklust.
Vond het leuk.
Haalde dagelijks de blaadjes uit de bus: Gamma, Karwei, Praxis. Verlustigen aan de verfblikken, houtwerk, het gereedschap. Heerlijk.
Heb een hele keuken gebouwd, een badkamer. De zolder verbouwd.
Elektra aanleggen, behangen, schilder- en stucwerk, verwarmingen, metsel- en timmerwerk.
Maakte niet uit.
Dat komt, ik ben de jongste van zeven. En bijna al mijn oudere broers hadden een mooi ambacht of een bepaalde handigheid.
Dus zij mochten vroeger alles doen in huis. Ik niet. Kleine snotaap.
Maar ik heb altijd goed gekeken. Goed opgelet. En werd een echte klus-autodidact.
Nou heeft een autodidact een probleem.
Zijn leren gaat meestal via de weg van trial and error.
Mijn klus carrière ook. Veel ging goed, veel niet. Je klu(n)st wat af.
Soms met gevaar voor eigen leven.
Maar dat zie je achteraf pas.
................

Lezen hoe het verhaal verder gaat? Klik op onderstaande link.
Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'

zondag 18 september 2011

Moeder

Hij treft haar in haar rolstoel.
Zittend op haar kamer.
Wachtend. Zoals iedere dag er voor
en iedere dag hierna.

"Dag Mam".
Langzaam komt zij bovendrijven uit een staat van zijn.
Leeft zij op bij het bijna bekende stemgeluid.
"Ben jij het?".
Soms raadt ze het goed, als hij opnieuw spreekt.
Soms niet, maar dat geeft niet. Zij is een moeder van een groot gezin.

Weer weet zij het komend uur haar leven zinvol.
en zal zij na dat uur zich richten op dat andere uur, morgen misschien.
Als een ander dezelfde woorden spreekt: "Dag mam".
Het leven wordt per dag geleefd.

Zij kan niet loslaten.
Niet dat zij bang is voor de dood.
Zij is bang voor het afscheid.
Een moeder laat niet los wat eens ondeelbaar van haar was.
Zij wil niets missen uit het leven van haar kinderen
vult met die momenten de enorme leegte van het nu.
Zij wil nog niets missen.
Leeft eigenlijk slechts nog voor hen,
door hen.

De afgelopen jaren zijn haar herinneringen
verworden tot steeds kleinere cirkels in de vijver.
En met het doven van haar ogen
trekt ook het laatste licht zich terug in de kathedraal van haar geest.
De wetenschap dat die grootsheid er nog is
maar niet gezien kan worden.
Tot de laatste flakkering
haar in het duister achterlaat.

"Kon ik maar zien", zegt ze.
Maar langzaam vervagen de beelden in haar hoofd tot sepia.
En zijn er andere beelden,
kleinkinderen
nooit zichtbaar geweest.

Ochtend wordt avond
en gisteren vandaag.
Nacht is altijd.

Hij vindt het moeilijk te komen
omdat waar vroeger soms een stilte viel tussen de woorden,
nu soms een woord valt tussen de stiltes.
Vertelt hij over de kinderen
en tovert daarmee een lach op haar gezicht.
Ziet hij weer even wie zij was:
betrokken, nieuwsgierig, zelfstandig.
Nog weet zij soms kleine details,
verjaardagen, vakanties.
Nog is zij soms de schakel tussen verhalen van broer en zus.
Weten zij van elkaar
omdat zij onthoudt
en doorgeeft.
Nog wel.

Maar moeilijker dan het komen
is het weggaan.
Als zij achterblijft.
"Dag mam"
"Dag jongen"
In haar eigen stille huls.
Met niets anders dan gedachten
om haar bezig te houden.
En te wachten op het volgende bezoek.

In de deuropening kijkt hij om.
Kijkt haar aan.
Zijn gezicht zegt:
Je mag me loslaten.
Je hebt alles gedaan,
me geholpen te worden tot wie ik ben.
Het is goed geweest.

Maar zij ziet zijn gezicht niet.

zondag 11 september 2011

Dr Jekyll en Mr Hyde

Wij betrappen ons er op dat wij eigenlijk met z'n tweeën zijn.
De persoon die ik 's ochtends ben is een andere dan die zich 's avonds op de bank neervlijd.
Een soort Dr Jekyll en Mr Hyde maar dan met een 'gewichtige' achtergrond.
Wij denken dat wij dit moeten uitleggen.

Ik was een dik mannetje.
Vroeger dan. Als de jongste van zeven heeft mijn moeder mij, behalve haar resterende moederliefde, ook de nodige calorische waarde meegegeven.
Niet zozeer wat betreft 'haut' cuisine, maar meer wat betreft 'groot' cuisine. Als je uiteindelijk als laatste thuis overblijft met een moeder die haar hele leven gekookt heeft voor negen personen, dan zijn de voorgeprogrammeerde hoeveelheden niet direct uit het hoofd verdwenen.
Uiteraard was ik een gezellige dikkerd. Dat zijn dikkerds altijd.
Dat ik aan een vrouw ben geraakt mag een wonder heten, hoewel ik zo rond mijn 16e al iets aan stevigheid had ingeboet bleef er nog voldoende over.
Onze trouwfoto staat of hangt dan ook niet pontificaal in de huiskamer. Hoewel de schoonheid van de bruid dat zeker rechtvaardigt is het meer de bruidegom die zulks verhindert. Dat gezicht zo breed alsof bij het poetsen die ochtend de borstel overdwars in de mond is blijven steken.
En dan die snor op die bovenlip.
Walrus.
Maar tijden en mensen veranderen.
Ik ben een man.
Mannen worden mooier naarmate ze ouder worden. En in mijn geval ook slanker.
Een aantal jaren geleden stelde ik vast dat er meerdere redenen, hier minder relevant, waren om het lichaam tot elegantere proporties terug te brengen.
En met behulp van die wat lijzig sprekende blonde gewichtsconsulente uit Averhorn lukte het mij om 16 kilo in evenveel weken af te vasten van de magische honderd.
En rond dat gewicht schommel ik nu al een jaar of vier (u kunt zelf rekenen).
Maar dat gaat niet vanzelf.
En zo zijn er weken dat de weegschaal weer wat doorschuift naar boven, andere weken worstel ik de naald weer wat omlaag.
En oh, die avonden.
Vooral de woensdag en zaterdagavond.
Wij zijn dan zo gewoon om de televisie-avond wat aan te kleden met enige hapjes. En dat is al netjes want er waren jaren dat ik het geen probleem vond om iedere avond leuk aan te kleden.
Stukje kaas, olijven, nootje soms. Toastje met een of ander. Wijntje.
En dan ontwaakt Mr. Hyde.
Zelden blijft het bij een paar olijven. Het bakje haalt het late nieuws niet eens.
Evenzogoed de kaas. Als dan het pondsstuk toch al half is weggesneden ligt die andere helft er ook maar verloren bij op het aanrecht.
Daar komt bij dat ik mijn vrouw niet geheel vertrouw.
Zij snijdt meestal al het lekkers en plaatst het plateau met heerlijkheden dan op de salontafel.
Om er vervolgens zelf hooguit één of twee dingen van te nemen.
Vrouwen zijn zo sterk.
Ik niet.
Waar ik het derde glas wijn inschenk nipt zij bevallig van haar sapje.
Ik vermoed dat zij stiekem een 'feeder' is.....
Ze wil méér van mij.
Hetgeen ik overigens ook wel kan begrijpen.
Zou zij doorgaan tot ik daadwerkelijk 's avonds mijn bed in stroom?
Het doet mij denken aan Hans en Grietje. Ik ben Hans, maar zij heeft in het knibbelknabbelhuisje niet de rol van Grietje.
Het geeft ons huwelijk in ieder geval iets sprookjesachtig.
En zo zorg ik dat het plateau aan het eind van de avond toch schoon in de vaatwasser kan.
Want van restjes houdt hij niet, Mr. Hyde.
En als hij voldaan is kruipt hij langzaam uit mij. En als ik tussen de lakens schuif heeft de vriendelijke en bezorgde Dr. Jekyll zijn plaats weer ingenomen.
Wat heb je nu weer gedaan? Alweer van de vreetrem geschoten?
En met een redelijk opgeblazen gevoel beloof ik dat het niet weer zal gebeuren.
's Ochtends wordt Dr. Jekyll wakker en eet braaf zijn volkoren flakes.
Maar na een stevig culinair weekend schuiven we toch in dezelfde pantalon als die wij dragen tijdens de magere weken.
En dat merk je.
Na een dag kantoorarbeid heeft de bloedsomloop zich opgesplitst in twee aparte: een boven en een onder de riem. De druk bouwt zich op onder het middenrif.
Als 's avonds dan eindelijk de broek los kan, ontstaat hetzelfde fenomeen als bij een feestelijke verjaardagsballon waarvan het knoopje ontward wordt.
Als je niet oppast hang je tegen het plafond.
Dr. Jekyll neemt zich iedere dag weer voor om zich te matigen, de kaasdoos van Pandorra gesloten te houden, de wijngeest in de fles.
Iedere ochtend en iedere dag opnieuw.
Tot de avond.
Dan ontwaakt Mr. Hyde.
Wij kunnen het echt niet helpen. Eerlijk niet.

Het is nu bijna avond...en weekend.
Waar Dr. Jekyll met dit blog begonnen is, maakt Mr. Hyde het af.
Hij heeft haast.
En honger.
Hij heeft vanmiddag stiekum wat heerlijke nieuwe kaassoorten in de boodschappentas van Jekyll gedaan.

Jaja, wij zijn ons er eentje!

zondag 4 september 2011

Sex op het werk

Oh, wat bent u voorspelbaar.
Geef een blog een wat pikante titel en je bent er zeker van dat je wel weer een redelijke lezerschare aan je bindt.
Foei!


En dat terwijl dit blog niet gaat over sex op het werk. Tenminste niet in eerste instantie.
Het gaat over roken.
Nou heeft roken (zeggen ze) ook wel weer een relatie met sex, bij mannen dan.
Mannen roken na de sex.
Heb daar nooit last van gehad, smeul hooguit wat na.
Zou ook niet handig zijn want ik heb zo ongeveer in iedere kamer van het huis een rookmelder hangen. Zul je toch net na enige noeste arbeid de gewenste fase behalen (je bent tenslotte toch ook geen twintig meer) krijgen  je trommelvliezen opeens zo'n 120 dB te verwerken.
Ik zie de kinderen al verschrikt aan komen rennen.
"De sex was geweldig schat". "Wat zeg je....er zit een piep in mijn oor".

Maar zoals ik al aangaf, dit blog gaat over roken.
Heeft u het ook gelezen?
Dat vreemde bericht afgelopen maandag?
Dat berichtje uit Zweden waarin stond dat thuiswerkende ambtenaren in de stad Landskrona ook op de thuiswerkplek niet meer mochten roken.
Daar heeft volgens mij een overijverige beleidsmaker aan de verkeerde champignons gezeten.
Kijk ik ben zelf geen roker,..................

Lezen hoe het verhaal verder gaat? Klik op onderstaande link.
Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'