Wij betrappen ons er op dat wij eigenlijk met z'n tweeën zijn.
De persoon die ik 's ochtends ben is een andere dan die zich 's avonds op de bank neervlijd.
Een soort Dr Jekyll en Mr Hyde maar dan met een 'gewichtige' achtergrond.
Wij denken dat wij dit moeten uitleggen.
Ik was een dik mannetje.
Vroeger dan. Als de jongste van zeven heeft mijn moeder mij, behalve haar resterende moederliefde, ook de nodige calorische waarde meegegeven.
Niet zozeer wat betreft 'haut' cuisine, maar meer wat betreft 'groot' cuisine. Als je uiteindelijk als laatste thuis overblijft met een moeder die haar hele leven gekookt heeft voor negen personen, dan zijn de voorgeprogrammeerde hoeveelheden niet direct uit het hoofd verdwenen.
Uiteraard was ik een gezellige dikkerd. Dat zijn dikkerds altijd.
Dat ik aan een vrouw ben geraakt mag een wonder heten, hoewel ik zo rond mijn 16e al iets aan stevigheid had ingeboet bleef er nog voldoende over.
Onze trouwfoto staat of hangt dan ook niet pontificaal in de huiskamer. Hoewel de schoonheid van de bruid dat zeker rechtvaardigt is het meer de bruidegom die zulks verhindert. Dat gezicht zo breed alsof bij het poetsen die ochtend de borstel overdwars in de mond is blijven steken.
En dan die snor op die bovenlip.
Walrus.
Maar tijden en mensen veranderen.
Ik ben een man.
Mannen worden mooier naarmate ze ouder worden. En in mijn geval ook slanker.
Een aantal jaren geleden stelde ik vast dat er meerdere redenen, hier minder relevant, waren om het lichaam tot elegantere proporties terug te brengen.
En met behulp van die wat lijzig sprekende blonde gewichtsconsulente uit Averhorn lukte het mij om 16 kilo in evenveel weken af te vasten van de magische honderd.
En rond dat gewicht schommel ik nu al een jaar of vier (u kunt zelf rekenen).
Maar dat gaat niet vanzelf.
En zo zijn er weken dat de weegschaal weer wat doorschuift naar boven, andere weken worstel ik de naald weer wat omlaag.
En oh, die avonden.
Vooral de woensdag en zaterdagavond.
Wij zijn dan zo gewoon om de televisie-avond wat aan te kleden met enige hapjes. En dat is al netjes want er waren jaren dat ik het geen probleem vond om iedere avond leuk aan te kleden.
Stukje kaas, olijven, nootje soms. Toastje met een of ander. Wijntje.
En dan ontwaakt Mr. Hyde.
Zelden blijft het bij een paar olijven. Het bakje haalt het late nieuws niet eens.
Evenzogoed de kaas. Als dan het pondsstuk toch al half is weggesneden ligt die andere helft er ook maar verloren bij op het aanrecht.
Daar komt bij dat ik mijn vrouw niet geheel vertrouw.
Zij snijdt meestal al het lekkers en plaatst het plateau met heerlijkheden dan op de salontafel.
Om er vervolgens zelf hooguit één of twee dingen van te nemen.
Vrouwen zijn zo sterk.
Ik niet.
Waar ik het derde glas wijn inschenk nipt zij bevallig van haar sapje.
Ik vermoed dat zij stiekem een 'feeder' is.....
Ze wil méér van mij.
Hetgeen ik overigens ook wel kan begrijpen.
Zou zij doorgaan tot ik daadwerkelijk 's avonds mijn bed in stroom?
Het doet mij denken aan Hans en Grietje. Ik ben Hans, maar zij heeft in het knibbelknabbelhuisje niet de rol van Grietje.
Het geeft ons huwelijk in ieder geval iets sprookjesachtig.
En zo zorg ik dat het plateau aan het eind van de avond toch schoon in de vaatwasser kan.
Want van restjes houdt hij niet, Mr. Hyde.
En als hij voldaan is kruipt hij langzaam uit mij. En als ik tussen de lakens schuif heeft de vriendelijke en bezorgde Dr. Jekyll zijn plaats weer ingenomen.
Wat heb je nu weer gedaan? Alweer van de vreetrem geschoten?
En met een redelijk opgeblazen gevoel beloof ik dat het niet weer zal gebeuren.
's Ochtends wordt Dr. Jekyll wakker en eet braaf zijn volkoren flakes.
Maar na een stevig culinair weekend schuiven we toch in dezelfde pantalon als die wij dragen tijdens de magere weken.
En dat merk je.
Na een dag kantoorarbeid heeft de bloedsomloop zich opgesplitst in twee aparte: een boven en een onder de riem. De druk bouwt zich op onder het middenrif.
Als 's avonds dan eindelijk de broek los kan, ontstaat hetzelfde fenomeen als bij een feestelijke verjaardagsballon waarvan het knoopje ontward wordt.
Als je niet oppast hang je tegen het plafond.
Dr. Jekyll neemt zich iedere dag weer voor om zich te matigen, de kaasdoos van Pandorra gesloten te houden, de wijngeest in de fles.
Iedere ochtend en iedere dag opnieuw.
Tot de avond.
Dan ontwaakt Mr. Hyde.
Wij kunnen het echt niet helpen. Eerlijk niet.
Het is nu bijna avond...en weekend.
Waar Dr. Jekyll met dit blog begonnen is, maakt Mr. Hyde het af.
Hij heeft haast.
En honger.
Hij heeft vanmiddag stiekum wat heerlijke nieuwe kaassoorten in de boodschappentas van Jekyll gedaan.
Jaja, wij zijn ons er eentje!
