Ik moet wel kijken.
Desk-research, of zo u wilt, screen-research.
Ik ben Hulp Sinterklaas.
Nu hoop ik maar dat ik niet op dit moment een aantal lezers een enorm trauma bezorg.
Lieve lezers die dwars tegen alle realiteit in, in twee dingen zijn blijven geloven.
Hij bestaat en er is er maar één van.
Kijk, het is eenvoudig. Uiteraard bestaat Hij. Net zo goed als elfjes, kabouters en de Kerstman. De wereld wordt een stuk leuker als je aan dat geloof gewoon vasthoudt.
Tegen beter weten in.
Desnoods doen alsof.
Maar uiteraard kan Hij het niet allemaal alleen.
Kom op zeg.
Als je nou echt zit te wachten op een burnout in een rood pak op een wit paard.....
Dus werken er al sinds jaar en dag Hulp Sinterklazen voor Hem.
Een eer.
Slechts te behalen door een stevige, langdurige studie.
Ik bedoel, je bent uiteindelijk toch een Bisschop.
Nou is dat ook wel weer een beladen beroep in de huidige maatschappelijke context. Zeker als je er dan ook nog hardop voor uitkomt dat je 'kindervriend' bent.
Dat je daar zelfs min of meer je beroep van hebt gemaakt.
Het met grote chocoladeletters op je voorhoofd hebt staan.
Maar wees gerust, niet alle hondjes heten Fikkie, en niet alle bisschoppen lopen achter hun staf aan.
Sint Nicolaas, bisschop van Myra is het toonbeeld van wat een kindervriend in de beste zin van het woord zou moeten zijn en wij, zijn conform de NEN 0512 gediplomeerde staffunctionarissen, eerbiedigen en koesteren dat onbezoedelde blazoen van onze Meester.
Het is alweer 31 jaar geleden dat ik mocht toetreden tot de selecte groep van HSK's. En na jaren van evaluatie, accreditatie, monitoring, verslaglegging en bisschoppelijke audits ben ik sinds een aantal jaren nu 'Certified Member of the Ancient Bisshops Society'.
Heb zelfs een speldje.
Hoe kom je in dit beroep terecht?
Want eigenlijk was ik liever Kerstman geworden. Deze goedlachse dikkerd heeft toch net even meer het magische in zich dat Kerst met zich mee draagt. De sfeer van open haarden, dennenbomen, sneeuw, lichtjes, wonderen die plaats vinden. Wat leek het me geweldig om met Blitzen, Comet, Cupid, Dancer, Dasher, Donner, Prancer, Vixen en Rudolf op mijn arrenslede door het luchtruim te reizen. Maar voordat je de benodigde vergunningen en vliegbrevetten hebt. Teveel papierwerk.
Dan maar de oer-Hollandse Sinterklaas.
Helaas moet ik stellen dat mijn bisschoppelijke carrière vooral geholpen is door enige minder geslaagde voorgangers in wiens voetsporen ik ben getreden.
Klazen (ik noem ze bewust geen Sinterklazen) die meer geïnteresseerd waren in stoute meisjes van rijpere leeftijd. En de kinderen zich maar afvragen wat hun mamma's toch voor kwaad hadden gedaan dat ze bij de Sint op schoot moesten. Of die andere Klaas die bij binnenkomst een aangeboden glaasje jenever binnenwipte door eerst even zijn hele baardstel met snor en al omhoog te houden.
Hoedt u voor beunklazen.
Maar goed, zo rol je langzamerhand in dit edele beroep.
Een beroep dat op ernstige maar vriendelijke wijze invulling moet worden gegeven.
Niet dat het altijd feest is.
Omdat het aantal schimmels in Nederland toch wat beperkt is verwacht Sinterklaas dat wij als gouden staffunctionarissen toch gebruik maken van eigen vervoer.
Geen probleem, paardenkrachten genoeg onder de motorkap.
Zo voerde een bezoekje ons eens naar een huis, half verscholen in het polderlandschap. Het was optimaal Sinterklaasweer: de wind waaide door de bomen, regen sloeg tegen de voorruit. Precies het weer om even in de auto te wachten tot het moment daar is, om dan, na een korte maar stijlvolle sprint naar de voordeur, je entree te maken.
Want laten we wel wezen, een half verzopen Sinterklaas wil je niet aan je deur.
Dus op hét moment stappen Piet en ik snel uit, ik pak mijn staf, zet de mijter op en gooi de deur van de auto snel en stevig dicht.
Mantel tussen de autodeur.
En niet een beetje, maar precies in het slotgedeelte, zodat mantel, slot en deur een onafscheidelijk geheel volgen.
De deur weigerde de mantel terug te geven, hoe hard deze Sinterklaas ook aan het slot stond te sjorren.
In wind en regen.
Er waren twee opties.
De mantel uittrekken en in witte tabberd aan de deur verschijnen.
Ga maar uitleggen aan de kindertjes dat die man in die natte witte jurk Sinterklaas is.
Of de mantel uittrekken, via de andere deur de auto weer in, rest van de mantel via het raampje naar binnen en als de sodemieter naar huis om daar met schroevendraaier of breekijzer de deur te ontzetten.
Maar ja, zit men daarbinnen de keeltjes schor te zingen en te wachten op een Sinterklaas die niet komt.
Na nog eenmaal stevig achteruitbidden, waarbij ik ruim boven de stormachtige wind uitkwam lukte het deze niet meer zo Goedheiligman om met een laatste forse ruk de deur te openen. Met een forse vetvlek in de mantel bereikte ik alsnog het huisje waarbinnen men zo vrolijk en met kloppend hartje mij bezong. Zich niet bewust van het bijna-drama buitenshuis en het galopperende hart van de wat verhitte Sinterklaas in de deuropening.
Mooie herinneringen.
En half uur op weg naar een adresje. Eindelijk gevonden.
Zegt Piet naast me: "Uhhh, Sint....handschoenen vergeten".
Personeel....
Uiteraard had ik met twee elastiekjes de mouwen van zijn zwarte pullover dicht kunnen binden. En met een goed verhaal naar binnen gaan dat Sinterklaas ook gehandicapte Pietjes een kans geeft op een arbeidzaam leven.
Maar ik verdom het om op m'n eigen feestje zelf te gaan strooien.
Dan maar met gas op de plank terug naar de thuisbasis.
Honderden mooie herinneringen.
Evenzovele tekeningen en verhaaltjes.
Mini-gezichtjes die je met grote ogen aankijken. Compleet in vervoering.
Grote bravoure-monden die opeens dicht gaan.
Kleine, schuchtere hartjes die opeens open gaan.
En hummeltje van vier. Tijdens een thuisbezoek.
Vraagt me met onschuldige ogen:
"Sinterklaas, wilt u mijn kamer zien?"
En even later kruip ik achter haar aan de vlizo-trap op naar zolder, in alle waardigheid.
Onbetaalbaar.
Ik teken nog maar wat jaartjes bij, het schminken wordt ieder jaar eenvoudiger.
Rimpeltjes zitten er al.
De wereld wordt een stuk leuker als je in sommige ongeloofwaardige dingen blijft geloven.
Tegen beter weten in.
Desnoods doen alsof.
Durf het eens.
Gewoon uw schoen zetten vanavond.
Om het gevoel van vroeger.
Gewoon doen.
Ik besta.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten