Het jaar uit...het jaar in...

Voordat u mijn wekelijkse blog weer leest...

Bedankt.

Ik ben in juni mijn blog begonnen met de woorden:

'Waarom zou je in deze tijd hemelsnaam nog een blog beginnen?'

Weer een roepende in de woestijn, op zoek naar een stukje onsterfelijkheid.

Leuk dat in de loop van die zes maanden een vaste groep van ruim 80 lezers wekelijks mijn oase in die woestijn weet te vinden.

Dat mijn kleine wekelijkse mijmeringen nu zo'n 2300 keer gelezen zijn.

Wordt een mens blij van.

Ik heb mezelf beloofd in ieder geval de 52 weken vol te maken.

Dan zien we wel verder.

Dit schrijvend op de laatste dag van een jaar, waaraan we niets meer kunnen doen,

wens ik u, lezend op de eerste dagen van een jaar waarin we zoveel kunnen doen

alle gezondheid, geluk en liefde toe.

U bent het waard.

Tevreden met zichzelf stond hij voor het raam.
Het was kwart voor twaalf. Zijn vrouw was net de kinderen aan het wakker maken zodat deze straks konden meegenieten van het vuurwerk.
Het was een mooi jaar geweest.

Alweer zijn derde jaar als facility manager in het ziekenhuis. En het ging goed, al zei hij het zelf. Ja, het ging goed.
Een week geleden bij de Kerstborrel nog een fraai compliment gekregen van de directeur.
Alleen zou hij nog wel een keer met het hoofd inkoop moeten praten. Zoals die er weer bij stond bij het uitdelen van de kerstpakketten.
Of 'ie ze allemaal uit eigen zak had betaald.
En het was toch al niet zo'n gelukkige keuze geweest die de man had gedaan bij de samenstelling van het pakket.
Kristallen servetringen en een fles wijn.
Daar maak je dus de medewerkers van de technische dienst niet echt gelukkig mee.
'Waar zijn de pasteibakkies dan? Het blikkie ragoe en de zoute stengels? Wat mot ik nou met servetringen?' De zaak dreigde uit de hand te lopen toen het hoofd inkoop duidelijk maakte wat hij vond van dit soort barbaren, waarop de tuinman het hoofd inkoop wilde demonstreren waar hij wat hem betrof zijn servetring mocht plaatsen.
Hij zou zich volgend jaar zelf maar weer gaan bemoeien met het kerstpakket.
Feitelijk is er ook niets mis met een goeie ragout.

Hij hoorde de kinderen naar beneden komen.
Vorige week had hij samen met hen de kerststal opgezet. De os, de ezel, de schaapjes, de herders en de kribbe. 'En deze twee dan pappa, en die ene zwarte, moeten die er niet bij?' En geduldig had hij uitgelegd dat Balthasar, Melchior en Caspar (dat is geen zwarte, lieverd, dat is een donkere koning) pas na Nieuwjaar zouden komen, omdat zij van heel ver kwamen.
'Nee hoor, ze zaten in dezelfde doos, ze komen helemaal niet van verderder.'
De hele week was de kerststal het middelpunt geweest van de spelactiviteiten. De schaapjes werden regelmatig met touwtjes om de nek uitgelaten op het parket en Maria en Jozef werden verwisseld voor Barbie en Ken. Toen uiteindelijk ook de herders plaats moesten maken voor vier blauwe smurfen greep hij in. Dat druiste hem toch allemaal iets teveel tegen zijn Roomse hart in.
Vanavond stond de heilige familie, omringd door herders en schapen weer keurig op hun plaats.
De kinderen kwamen de kamer in. 'Pappa, pappa, ga je al vuurwerk afsteken?'
Ze waren bijzonder geïnteresseerd geweest in het grote vuurwerkpakket dat hij daags ervoor had opgehaald.
'Oei, dat is veel. Mogen wij helpen met afsteken?'
'Nee, dat mogen jullie nog niet, dat is véél te gevaarlijk’.
Als facility manager wist hij als geen ander dat je sommige taken beter niet kunt uitbesteden.
‘Pappa gaat voor het raam staan en dan kunnen jullie mooi naar alle pijlen kijken'.
Twee voor twaalf, de glazen werden gevuld. Champagne voor hemzelf en zijn vrouw, kinderbubbels voor de twee kleine meiden en zijn zoon.
Bim, bim, bim, bim, bim, bim, bim, bim, bim, bim, bim, bim.
De grote staande klok liep precies met de al even zo vertrouwde klok op het televisiescherm.
'Gelukkig Nieuwjaar kinderen'. Zij kusten elkaar en dronken.
'En nu vuurwerk pappa!'.
'Ja, ja, even geduld. Eerst mijn jas aan'.
In de gang trok hij zijn lammy-coat en handschoenen aan en zette zijn bontmuts op.
Het was koud buiten.
Voorzichtig pakte hij de tas met vuurwerk. Het bleef altijd weer spannend. Even voelde hij zich weer twaalf, toen hij voor het eerst zelf vuurwerk mocht afsteken van zijn vader.
Hij opende de deur en liep naar buiten.
Het vroor.
De eerste vuurpijlen ontploften in de lucht. De buren waren al bezig met vuurwerk. Hij zwaaide.
'Gelukkig Nieuwjaar!' riep hij. Ze zwaaiden terug.
Hij keek achterom en zag drie snoetjes tegen het raam gedrukt.
In stille afwachting van wat zou komen.
Met in zijn ene hand de tas met vuurwerk, zocht hij met zijn andere hand naar het aansteeklont in zijn jas.
'Fwiiiiiiieeeeeet'.
Hoorde hij opeens dichtbij.
Fwiiiiiiieeeeeet?
Hij had toch nog niets aangestoken. Hij richtte zich naar het geluid en zag nog net de vlammende staart van een voetzoeker met een boog in zijn tas met vuurwerk verdwijnen.
Daarna ging het erg snel.
In een kakofonie van lawaai en een regenboog van kleuren begon de grote plastic zak een eigen leven te leiden.
De kunst van het loslaten was voor hem altijd een probleem gebleven en om die reden bleef hij staan, terwijl honderdvijftig euro vuurwerk in een gierend tempo het luchtruim koos.
Het moet een mooi gezicht geweest zijn voor de buren, hoe hij daar als een standbeeld stond te midden van rook, geluid en kleur.
Het was dan ook wel héél mooi vuurwerk van goede kwaliteit. Hij had een halve dag achter het internet gezeten om het pakket samen te stellen.
Nadat de laatste pijl zijn weg uit de zak had gevonden werd het stil en trok de rook weg.
In zijn hand had hij nog het hengsel van de tas. Zijn leren handschoen had zijn plicht gedaan, alles zat er nog aan. Zijn lammy-coat smeulde over de hele zijkant na en zou morgen wel zijn weg vinden naar de kledinginzameling.
Zijn gezicht was zwartgeblakerd en zijn bontmuts zag eruit alsof het van een wel heel nerveus konijn was gemaakt.
Er zat een waanzinnige piep in zijn oor.

'Mooi vuurwerk buurman, maar hebben ze je niet verteld dat je die dingen ook in een fles kan zetten? Je hoeft ze niet vast te houden hoor.'
Hij draaide zich om naar het raam en zag drie kindersnoetjes die met open mond terugstaarden.
Hij liep naar de deur en stapte half verdoofd de gang in.
In de deuropening tussen huiskamer en gang stonden zijn vrouw en kinderen.
Ze keken in eerbiedige stilte naar deze rokende, zwartgeblakerde figuur met de ontplofte bontmuts, die in gepaste waardigheid aan hen voorbijging, richting badkamer.
Door de ijle pieptoon in zijn oor hoorde hij nog net zijn jongste dochter.

'Is Caspar nou niet een week te vroeg mamma?'

Culinaire Kerstkluns..

Rond de Kerstdagen worden de kinderen altijd wat nerveus.
Doet 'ie het of doet 'ie het niet?
Koken met Kerst?
Pa.
Is nogal een dingetje namelijk.

Koken is leuk. Vooral kookprogramma's. Hoe schijnbaar gemakkelijk  lijkt het om de meest fantastische dingen te maken. Zo simpel, zo eenvoudig.
En er zijn er nogal wat. Die den Blijker is de laatste weken niet van het scherm te slaan. Maakt niet uit naar welk net je zapt. Overal glimt die kale bol je tegemoet.
En dan de afgelopen weken ook nog de serie 'Herman zoekt Kerststerren'. Gewone mensen zoals u en ik die de meest fantastische dingen op het bord toveren.
Gaat het kriebelen bij mij.
Kan ik ook.
Denk ik.
'Ik denk dat ik me maar eens voorneem om volgend jaar meer te gaan koken', zeg ik. Kijkend naar de culinaire kijkbuiskunsten.
Ik zie mijn vrouw verschrikt opkijken. 'Zou je niet liever iets met aquaria gaan doen? ...............

Lezen hoe het verhaal verder gaat? Klik op onderstaande link.
Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'

Conan de metroman....

Leuk berichtje in de Metro deze week: 'Italiaanse vrouwen demonstreren tegen machocultuur Italië'.

Snap ik wel, maar ook weer niet.
Het confronteert mij weer met met de identiteitscrisis van de gemiddelde westerse man.
Mijn identiteitscrisis dus.
Oké, je hebt een premier op een leeftijd waarop de meeste mannen achter een rollator lopen in plaats van op 18 jarige bunga-bunga girls te jagen.

Italiaanse mannen macho's? Schei toch uit. Tot aan hun dood worden ze overheersd door de belangrijkste vrouw in hun leven; La Mamma. IJdeltuiten en feminiene poederdozen zijn het. Een premier van 75 die zijn haar verft en strak staat van de facelifts.

En wij, mannen hier in Nederland? U en ik?
Macho?
De dominante man?
U en ik?
Wordt wakker zeg, we zijn als vadsige leeuwen de afgelopen decennia in slaap gesukkeld. De Gouden Eeuwen van de man zijn voorbij.
We zijn gekooid, gedomesticeerd, de nagels hebben ze ons uitgetrokken. Als geholpen katers liggen we in de vensterbank.
Ik vermoed hier zelfs een boos complot.
Door vrouwen. Ik leg het u uit.
De pil bevat oestrogeen. En dat plas je ook weer uit.
En na een dagje winkelen of theaterbezoek weet iedere man het: vrouwen plassen vaker dan mannen. Doen ze expres.
En dat stofje komt daarna via de zuiveringsinstallaties (die dat niet wegzuiveren) weer in ons drinkwater. En mannen drinken weer meer dan vrouwen (bier is ook een soort water, heren).
Wie even googled vindt interessante artikelen: een toename van hermafrodiete kikkers door oestrogeen in het oppervlaktewater, achteruitgang van de kwaliteit van sperma in westerse landen en een toename van de geboorte van meisjes. Wij mannen-embryootjes kunnen namelijk niet zo goed tegen oestrogeen.
Later ook niet trouwens, daarom kruipen we nog wel eens als mannenbroeders samen de kroeg in.
Even geen oestrogeen.
Maar het feit ligt er. En wie goed oplet ziet de verschijnselen.
Wij verven ons haar.
Schrikken niet terug voor een gezichtsbehandeling of manicure.
Plassen zittend.
Verwijderen lichaamshaar waarbij sommigen zover gaan de mannelijke equivalent van een braziliaantje in het eigen gazon te toveren.
Ons ondergoed is van Ralph Lauren en Calvin Klein.
Vroeger.
Vroeger scheerden we ons met de kwast, scheerzeep van de Vergulde Hand.
Vroeger kende de echte man slechts een geur: lichaamsgeur!
En op zondag Old Spice.
Nu is de helft van de schappen bij parfumerie en drogist ingericht voor de 'zelfbewuste' man. Meer dan de helft soms.
We zijn metroman.
We zijn verloren.
Verworden tot gehoorzame bagagedragers op de zaterdagmiddag.
Zie ze sjokken: wandelende troetelpoedels. Goed voor vijf minuten aandacht als garantie voor het nageslacht. Zolang als dat nog duurt tenminste.
De gemiddelde stier krijgt in zijn gehele arbeidzame gehele leven geen koe meer te zien.
Toch kent hij tientallen nakomelingen.
Wel eens in de ogen van zo'n stier gekeken?
Ga die blik alvast maar oefenen.
We zijn aangeland in het vrouwelijk millennium.

Maar weet u wat zo dubbel is?
Dat in veel films en iedere bouquetreeks nog steeds de glansrol wordt ingenomen door die machoman als veroveraar. De driedubbelgespierde 'hunk' die niet om vrouwen vraagt maar ze verovert, inneemt.
Ik denk dat vrouwen stiekem nog hunkeren naar dat beest in bed, oerman, ruig.
Ik weet dat. Kan dat invoelen door die steeds maar stijgende oestrogeenspiegel.
Geen gemanicuurde teddybeer. Geen zacht eitje.
En dat zorgt voor een identiteitscrisis.
Diep in mij zit hij nog. Die oerman. Ergens achterin die grot roept hij nog naar me.
Met een piepstemmetje, Een klein bonkje testosteron.
Help!
Conan de Barbaar.
Soms probeer ik het nog wel eens.
Dominant te zijn.
Is mijn vrouw jarig,
krijgt ze van mij een nieuwe strijkplankhoes.
Krijg ik van haar een linkse directe met het ijzer.

Vanavond werk ik m'n nagels bij en rond de Kerstdagen zal ik wel weer zitten janken bij Love Actually.
Ik ben verloren.
En met mij alle Conans.
Jammer dames. Eigen schuld.
Hadden jullie maar niet met het drinkwater moeten knoeien.

Ohohoh....Dennenboom

Was het bij u ook zo?
Klaas er uit en boom er in?
Heb het nog een weekje weten te redden, maar afgelopen zaterdag was het zo  ver.
De kerstboom plaatsen.

Ik herinner mij Kerstmissen van jáááren geleden. Niks dure Nordmann spar. De gewone ordinaire fijnspar die een week voor de kerst in huis werd gehaald en door de vader des huizes werd voorzien van een houten kruis.
Ding stond nooit helemaal recht.
En niks water geven, waarop de spar meestal reageerde door na de eerste dag al in de rui te gaan.
Van achter op de zolder kwam de doos met ballen en kerstfiguren van geblazen glas tevoorschijn, en een enkele slinger, ook van glas. Ging eeuwig mee. Ieder jaar werd het breekbare materiaal met de grootste voorzichtigheid uit de doosjes met crêpe gehaald.
Zelfs de kaarsen kwamen uit de doos.
Want kaarsen brandde je eigenlijk alleen met Kerst.

En dan verlaat je na jaren het ouderlijk huis en mag je je eigen Kerstboom kopen en optuigen.
Ik ben nu 28 Kerstmissen verder.
En wisten wij die oude traditie maar voort te zetten: een keer een mooie set kerstversiering kopen en dan tot in de eeuwigheid gebruiken.
Zodat later die 'ouwe' Kerstversiering als nostalgisch element in de nalatenschap komt.
Maar nee. Wij zijn nu eenmaal van de trendy & wegwerp generatie.
Dus hebben we dozen met gouden ballen en slingers, paarse ballen en slingers, rode ballen en slingers, en sinds 2010 zilveren ballen en slingers.
En lampjes genoeg om een flink stuk van de A4 aan te lichten.
..........


Lezen hoe het verhaal verder gaat? Klik op onderstaande link.
Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'

Dag Sinterklaasje , daaag....

't zit er bijna op.
Sinterklaas 2011, we hebben het weer gehaald.
Onverantwoord om een oude man zo uit te leven in zo'n korte tijd.
En dan maken we ons druk om kinderarbeid!

Nog twee afspraken in het boek van Sinterklaas voor morgen,
5 december.
Dan mag de Mijter af.
Staf in de hoes.
Voeten in een teiltje.
Hebben we de Claire's, Tims, Samirs, Evi's, Jochems en alle kinderen van wie de naam in groot lettertype (goddank) op de muts was geschreven weer de hand geschud en in de gelovige ogen gekeken.
Zijn we 15 Sinterklaasbezoeken, zo'n 700 kinderen en 90 bejaarden verder.
Heeft Sint het wel weer even gehad.

Incidenteel laat Sint zich ook uitnodigen op personeelsfeestjes, zonder kinderen. Ook dit jaar.
Een groep vrouwen aan de verkeerde kant van de veertig wiens ultieme wens het blijkbaar is om een oude grijsaard over de vloer te krijgen.
Sint schikt zich in dit soort verzoekjes.
Zelf zou hij verwachten dat een leuke Chippendale toch meer in de lijn der verwachtingen zou liggen bij deze doelgroep.
En Sint is flexibel en klantgericht, maar de tabberd blijft wel aan!
Was al erg genoeg dat gedurende dit optreden blijkbaar de bovenlip wel aan een striptease was begonnen. Enige gierende dames attendeerde mij op het feit dat de snor aan linkerzijde het contact met de eigenaar dreigde te verliezen.
Is me nog nooit overkomen. In 31 jaar niet.
Ach, je redt je er uit.
Heb het de dames verweten dat er zo'n enorme geur van ontharingscrème in het pand hing dat Sint zijn snor spontaan van de wortels brak.
Je moet wat.
Nou moet je van dit soort dingen altijd leren.
Ik ben een waardige Sint, te allen tijde moet voorkomen worden dat mij dit gebeurt als ik me voorover buk om een kind over de bol te aaien en opeens mijn eigen snor op dat hoofdje aantref.
Ga dat maar uitleggen.
Zo....wat heb jij mooie witte wenkbrauwen zeg...
Dan bel je de pruikenmaker die ooit mijn witte haardos vervaardigd heeft.
Die me destijds toupettape aanraadde voor het bevestigen van snor en wenkbrauwen. En wat ook altijd heeft gewerkt, tot dit jaar.
En als een Sint zijn eigen toupettape niet meer kan vertrouwen.....
Speciaallijm.
Dat was de oplossing.
Gegarandeerd vast, zelfs bij vochtige weersomstandigheden.
En dat klopt.
Het heeft geregend en gewaaid.
Sint heeft zich kromgebogen tegen de wind over winderige dijken gevochten. Hand aan de mijter.
Maar de snor wist van geen wijken.
Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat een onafscheidelijke vriend op mijn bovenlip.
Onafscheidelijk.
Dat was dan ook wel weer het nadeel.
Ik kreeg twee flesjes van de pruikenmaker: speciaallijm en lijmverwijderaar.
De laatste op basis van ethanol-isoparaffine.
Snor en wenkbrauwen lostrekken en dan de lijmresten verwijderen, zo stond in de handleiding.
Het lostrekken was al een feest.
Bij de wenkbrauwen had ik al het idee dat ik meer wenkbrauw lostrok dan ik er ooit op had geplakt.
Ik moet het met de dames eens zijn: epileren is geen pretje.
De snor ging wel.
Maar daarna mag je met watjes met ethanol onder je neus wrijven om de lijmresten te verwijderen.
Ethanol verwijdert niet alleen lijm. Het inademen ervan verwijdert ook het neusslijmvlies en de voorste frontale hersenkwab.
Jammer dat de evolutie heeft bepaald dat een snor onder de neus zit. Niet erboven.
Heb geprobeerd twee minuten niet in te ademen. Niet gelukt. Wat je al niet overhebt voor een gelukkige kinderblik.
Daarbij doet al dat gewrijf met dat goedje de huid ook geen goed. Langzamerhand tekent  een brede rode kring van geïrriteerde huid zich af rond mijn mond.
Ben een kruising tussen Sinterklaas en Pipo de Clown
Sapperdeflap!
Als dat maar goed komt voor de Kerst.

Maandag 5 december, nog twee bezoekjes.
Dan zit het er op.
Nog twee keer lijm.
Heb een bang vermoeden dat bij het verwijderen van de snor morgenavond de gehele bovenlip spontaan meekomt.
Heeft wel voordelen bij het tandenpoetsen, dat dan weer wel.
Als u iemand ziet lopen.
Overmorgen.
Grote grijns, de tanden tonend.
Ben ik.
Niet blij.
Gewoon geen bovenlip.