Leuk berichtje in de Metro deze week: 'Italiaanse vrouwen demonstreren tegen machocultuur Italië'.Het confronteert mij weer met met de identiteitscrisis van de gemiddelde westerse man.
Mijn identiteitscrisis dus.
Oké, je hebt een premier op een leeftijd waarop de meeste mannen achter een rollator lopen in plaats van op 18 jarige bunga-bunga girls te jagen.
Italiaanse mannen macho's? Schei toch uit. Tot aan hun dood worden ze overheersd door de belangrijkste vrouw in hun leven; La Mamma. IJdeltuiten en feminiene poederdozen zijn het. Een premier van 75 die zijn haar verft en strak staat van de facelifts.
En wij, mannen hier in Nederland? U en ik?
Macho?
De dominante man?
U en ik?
Wordt wakker zeg, we zijn als vadsige leeuwen de afgelopen decennia in slaap gesukkeld. De Gouden Eeuwen van de man zijn voorbij.
We zijn gekooid, gedomesticeerd, de nagels hebben ze ons uitgetrokken. Als geholpen katers liggen we in de vensterbank.
Ik vermoed hier zelfs een boos complot.
Door vrouwen. Ik leg het u uit.
De pil bevat oestrogeen. En dat plas je ook weer uit.
En na een dagje winkelen of theaterbezoek weet iedere man het: vrouwen plassen vaker dan mannen. Doen ze expres.
En dat stofje komt daarna via de zuiveringsinstallaties (die dat niet wegzuiveren) weer in ons drinkwater. En mannen drinken weer meer dan vrouwen (bier is ook een soort water, heren).
Wie even googled vindt interessante artikelen: een toename van hermafrodiete kikkers door oestrogeen in het oppervlaktewater, achteruitgang van de kwaliteit van sperma in westerse landen en een toename van de geboorte van meisjes. Wij mannen-embryootjes kunnen namelijk niet zo goed tegen oestrogeen.
Later ook niet trouwens, daarom kruipen we nog wel eens als mannenbroeders samen de kroeg in.
Even geen oestrogeen.
Maar het feit ligt er. En wie goed oplet ziet de verschijnselen.
Wij verven ons haar.
Schrikken niet terug voor een gezichtsbehandeling of manicure.
Plassen zittend.
Verwijderen lichaamshaar waarbij sommigen zover gaan de mannelijke equivalent van een braziliaantje in het eigen gazon te toveren.
Ons ondergoed is van Ralph Lauren en Calvin Klein.
Vroeger.
Vroeger scheerden we ons met de kwast, scheerzeep van de Vergulde Hand.
Vroeger kende de echte man slechts een geur: lichaamsgeur!
En op zondag Old Spice.
Nu is de helft van de schappen bij parfumerie en drogist ingericht voor de 'zelfbewuste' man. Meer dan de helft soms.
We zijn metroman.
We zijn verloren.
Verworden tot gehoorzame bagagedragers op de zaterdagmiddag.
Zie ze sjokken: wandelende troetelpoedels. Goed voor vijf minuten aandacht als garantie voor het nageslacht. Zolang als dat nog duurt tenminste.
De gemiddelde stier krijgt in zijn gehele arbeidzame gehele leven geen koe meer te zien.
Toch kent hij tientallen nakomelingen.
Wel eens in de ogen van zo'n stier gekeken?
Ga die blik alvast maar oefenen.
We zijn aangeland in het vrouwelijk millennium.
Maar weet u wat zo dubbel is?
Dat in veel films en iedere bouquetreeks nog steeds de glansrol wordt ingenomen door die machoman als veroveraar. De driedubbelgespierde 'hunk' die niet om vrouwen vraagt maar ze verovert, inneemt.
Ik denk dat vrouwen stiekem nog hunkeren naar dat beest in bed, oerman, ruig.
Ik weet dat. Kan dat invoelen door die steeds maar stijgende oestrogeenspiegel.
Geen gemanicuurde teddybeer. Geen zacht eitje.
En dat zorgt voor een identiteitscrisis.
Diep in mij zit hij nog. Die oerman. Ergens achterin die grot roept hij nog naar me.
Met een piepstemmetje, Een klein bonkje testosteron.
Help!
Conan de Barbaar.
Soms probeer ik het nog wel eens.
Dominant te zijn.
Is mijn vrouw jarig,
krijgt ze van mij een nieuwe strijkplankhoes.
Krijg ik van haar een linkse directe met het ijzer.
Vanavond werk ik m'n nagels bij en rond de Kerstdagen zal ik wel weer zitten janken bij Love Actually.
Ik ben verloren.
En met mij alle Conans.
Jammer dames. Eigen schuld.
Hadden jullie maar niet met het drinkwater moeten knoeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten