Elfjes overigens ook.
Hoe ik dat weet?
Afgelopen donderdagavond ben ik naar Castlefest geweest in Lisse.
Ik kreeg van een goede vriend twee kaarten voor Corvus Corax. Zij zouden een openingsconcert geven op dit driedaagse middeleeuwse fantasy evenement.
Een bijzonder optreden wat het midden hield tussen de Carmina Burana van Orff, doedelzakmuziek, Gregoriaans en opera (en wat een waanzinnige stem had de zangeres).
Maar het meest bijzondere waren toch de bezoekers.
Ik ben opgegroeid met het adagium 'doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg'.
Gelukkig heb ik me daar altijd tegen weten te verzetten en heb ik ook mijn kinderen proberen mee te geven dat het mooiste wat je ooit kunt worden....
....dat is jezelf.
Maakt niet uit wat de ander er van vindt.
En gelukkig denken er meer mensen zo.
En zo zag ik mij die avond omringd door mensen van wel heel bijzondere pluimage.
Een Viking met een enorm dood beestenvel om zijn lichaam en een ijzeren helm op het hoofd stond gebroederlijk te kletsen met een fee met twee getatoeëerde vleugels.
Overigens groeien ze bij anderen gewoon op de rug. Bij de wijnverkoper (uiteraard werd de wijn geschonken in stenen bekers) stond een gevallen engel die al behoorlijk vleugellam was.
De hoeveelheid gothics was enorm, de meesten kromhangend van het ijzerwerk. Dit verklaarde ook de afwezigheid van detectiepoortjes bij de ingang van het concert, want dat is met alle hondenriemen, piercings en spikes onbegonnen werk.
Is ook niet nodig.
Fantasy liefhebbers zijn vredelievende mensen.
Ik zag een bostrol in een liefkozende omhelzing met een blauwe elf (nee, geen smurf) met puntoren. En dat terwijl volgens mij in de echte fantasy wereld trollen en elfen toch een godsgruwelijke hekel aan elkaar hebben.
Ik zag piraten en antieke Schotten in oorlogskleuren. Ik zag middeleeuwse danseressen op blote voeten dansen in het natte gras, onbewust van hun omgeving.
En niet alleen jong, ook oud. Zestig of ouder, elkaar in een grijs verleden wellicht ooit gevonden in die gezamenlijk beleefde fantasie en nog steeds verliefd, uitgedost in de meest bijzondere outfits, met liefde gemaakt. Levend in twee werelden.
Mooi toch.
Ik zag meisjes en jongens. Niet de mooisten, het verkeerde lichaam, de verkeerde bril, het verkeerde gezicht, net wat buiten het 'modale beeld'. Degenen die op het schoolplein alleen staan.
We kennen ze allemaal van vroeger en we waren niet altijd even aardig voor ze.
En hier lopen ze rond als prinsessen in hun mooiste jurk aan de hand van die in het dagelijkse leven zo onhandige en onbegrepen prinsen.
Wie zegt dat sprookjes niet bestaan?
Vandaag ben ik in hun wereld de buitenstaander.
Zij koesteren zich deze dagen in een parallelle wereld die eigenlijk vele malen mooier is dan de echte. Waar gezocht wordt naar andere waarden dan geld en bezit. Waar mystieke waarden worden gezocht in de oude muziek en de bijzondere persoonlijke fantasieën die volop beleefd worden.
Een vreemde plek daar in Lisse op die avond, dat weekend.
Een plek waar twee werelden in elkaar schoven.
De Schotse strijder met kilt en bonten beenkappen: de hoornen drinkbeker in de ene hand, zijn Blackberry in de ander.
De woest uitziende krijger, het zwaard aangegespt en een paraplu van PriceWatehouseCoopers tegen de regen.
Naast mij stond een man, leren jack zonder mouwen, strakke leren broek, metalen hondenriem om de nek.
Het intrigeert mij.
Zit hij maandag weer op kantoor bij een bekend consultancybureau?
Gaan die puntoren na vanavond weer in het nachtkastje? Wordt de gothic outfit weer gewassen in de Black Velvet, met liefde gestreken en in de kast gelegd?
Zal de gevallen engel de weg naar huis vinden, de vleugels afdoen en aan de kastdeur hangen?
Ik denk weer aan dat elfje met de getatoeëerde vleugels.
Zij heeft ze altijd.
Zitten in haar huid gebrand. U ziet ze niet.
Ze draagt ze onder haar doordeweekse kleren in haar doordeweekse leven.
Misschien is het uw collega. Mocht u haar wat zien dromen op het werk, dan weet u het.
Dan vliegt ze even een rondje.
Zij wel.
Na afloop richting de auto liep de Viking weer voor me, bontlaarzen, dood beestenvel op zijn rug en zijn ijzeren helm op de bebaarde kop.
In zijn hand een gele tas van de Jumbo.
Uiteindelijk is morgen gewoon weer een werkdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten