Over ijdelheid en neustrimmers....

.

Laten we het eens hebben over ijdelheid
Een van de zeven hoofdzonden. Sterker nog. De eerste en de bron van die andere zes. Zo wordt verteld.
IJdelheid der ijdelheden, alles is ijdelheid.
We zeggen niet zo gauw van onszelf dat we ijdel zijn. We zijn te bescheiden. Valse bescheidenheid is de ultieme vorm van ijdelheid.
Vrouwen, ja vrouwen zijn ijdel. De continue aandacht voor het uiterlijk, kleding, looks. Het dagelijkse ritueel om ...mooi te zijn? Te behagen?
Mannen daarentegen....
...zijn niet ijdel.

Stop met lezen als u het bovenstaande gelooft. Hou vast aan uw droom. Mannen hebben ijdelheid uitgevonden. Zoals Bomans al zei: "Het is een dwaling te menen dat de vrouw ijdel is. Alleen mannen zijn ijdel. De vrouw wenst slechts het voorwerp van deze ijdelheid te zijn".

Ik ben ijdel.
Met de jaren alleen maar erger geworden.
Mannen hebben één voordeel: wij worden mooier met de jaren.
Ik zeker. Heeft uiteraard alles te maken met het vertrekpunt. Soms kunnen dingen alleen maar vooruit.
Of is de uitdrukking onjuist?
Worden mannen minder snel lelijk?
In beide gevallen is het geen vanzelfsprekendheid. Je moet daar wel wat voor doen.
En zo betrap ik mij er op dat mijn gemiddelde verblijfstijd voor de spiegel met de jaren toeneemt.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand. Wie is de mooiste van het land?
Mijn vrienden schatten mij op zo'n vijfenveertig .
Ik heb lang gezocht naar zulke vrienden.
Mooier worden met de jaren, net als wijn, kunstwerken, goede boeken.
Zou mooi zijn.
Maar helaas zijn er in de evolutie (of schepping zo u wilt) toch een aantal dingen verkeerd gegaan.
Mijn schedel begint al aardig te kalen.
De haarlijn is als een zich langzaam terugtrekkende vloedlijn: ik heb steeds meer voorhoofd.
"Waarom laat je daar geen haar groeien?", zegt mijn vrouw. "Je hebt plek zat".
Ja, zij is mij er een.
Wat rest is een grote kale vlakte boven mijn ogen. Als ik een fronsende blik trek dan doet zich de gelijkenis voor met de Chinese Sharpei, u kent ze wel.
Meer plooi dan hond.
Dus ik frons steeds minder. Slechts een oog licht omhoog, net als Sean Connery. Kijk dat is vergelijkingsmateriaal.
Maar zou Sean ook last hebben van neushaar?
Waarom groeien de haren in je oren en neus sneller naarmate je ouder wordt?
Ik had mij zo'n neustrimmer aangeschaft bij een aardige man op de Zwarte Markt in Beverwijk. Heb wel eerst even goed naar zijn neus gekeken. Leek oké, hoewel dat moeilijk te zien was vanwege de uitbundige snor die er onder hing.
Het was zo'n klein handig dingetje wat op 'n batterijtje loopt.
Kostte niks.
Deed ook niks.
Toen ik het metalen topje in mijn neusgat deed, vrat het mesje zich meteen vast in het stugge hennep wat zich daar schuilhoudt (nou ja, schuilhoudt...).
Meteen een vastloper waarbij de tranen mij in de ogen schoten.
In de spiegel zag het er bizar uit.
Een neusgat waaruit een zilvergrijze forse pegel hing. Vastgebeten, als een fox-terrier in een Jehova-getuige.
En ik wist, de enige manier om het daar uit te krijgen was hem weer aan te zetten.
Juist het laatste wat ik echt wilde.
Ik betwijfel nu ook of het wel een echte snor was bij die aardige man in Beverwijk.
Misschien toch goed gekamde neusharen....
En waarom het de schepping heeft behaagd dat je oren tot aan je dood doorgroeien. Om doofheid te compenseren? Om met een draai van het hoofd de schouders roosvrij te maken?
En ook hier lijkt iedere haarwortel die het schedeldak ondoordingbaar vindt zich te hebben omgedraaid op zoek naar het licht: de gehooruitgang.
Chinezen vinden dat een teken van wijsheid. Dus ik kan heel ijdel vlechtjes laten zetten, gestreeld door die vermeende wijsheid.
Maar het ziet er niet uit.

IJdelheid op leeftijd.
Is vechten tegen de bierkaai.
De zwaartekracht neemt toe. Verwoed wordt er in de fitnessruimte aan apparaten gesjord. Pumping Iron zoals dat heet. Maar de metaalmoeheid zet in. Meer werk om de six-pack niet te laten verworden tot strandbal, de biceps tot kipfilet. IJdelheid in de fitnesszaal.
Spiegeltjes, spiegeltjes aan alle wanden....

Daar waar de inhoud het dan laat afweten valt er met de verpakking nog veel te compenseren. Leuk overhempje van Joop! (slimline), betere jeans, leuk schoentje. Zie ik er nog best goed uit. Kan ik zo nog voor dertig doorgaan.
"Trek je dat aan?", zegt mijn dochter.
Vrouwen zijn vilein.
Maar toch...er blijft veel om tevreden over te zijn.
Ik kan mooi zingen. Mijn bescheidenheid weerhoudt mij ervan om me op te geven voor TVOH
....en anders mijn dierbaren wel.
Grappig hoe anderen toch een heel andere beleving hebben bij muzikale kwaliteiten. Zingen mag van ze.
In de badkamer, of het toilet.
Op de Waalsdorper vlakte.
En dan sta ik in de pauze van zo'n programma de koffie weg te werken op het toilet. De laatste nummers zingend, onderwijl in de spiegel mijn Sean Connery wenkbrauw oefenend.
Wat zouden Angela, Nick&Simon, Roel of Marco zeggen als ze mij zo zagen?
Hoogstwaarschijnlijk dat ik m'n microfoon veel te laag houdt.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand.
Wie is de mooiste in het land?
U kent het antwoord.
Het was Sneeuwwitje.
De oneerlijke schoonheid van de jeugd. De vanzelfsprekendheid van die schoonheid. De vanzelfsprekendheid van alles dat pas gewaardeerd wordt als de vanzelfsprekendheid ophoudt vanzelfsprekend te zijn.
En de moeizamer strijd van het in stand houden aanvangt.

Het is avond.
Bedtijd.
Ik sta voor de spiegel.
In boxershort.
Hou mijn buik in. Span mijn torso.
Trek een wenkbrauw omhoog. Glimlach.
Sean.
Ik hou het dertig seconden vol....