Grote stenen, keien, geen bakstenen.
Op mijn bureau op mijn werk maar ook thuis liggen er verschillende.
Rond van vorm, ovaal. Gevormd door een eeuwenlange zwerftocht over de wereld om te eindigen, nee, meer een tussenstop te maken, op mijn bureau.
Raar hè....
Stenen.
Mensen hebben gevoel, dieren hebben gevoel, desnoods planten, maar stenen niet.
En wees gerust, ook ik ben die mening toegedaan.
Maar je kunt wel heel veel leren van stenen.
Als kind had ik er al iets mee. Had mijn eigen 'denksteen': een groot stuk beton dat aan de rand van een plaatselijk meer was gelegd als versteviging van de walkant.
Als twaalfjarige ging ik de polder in, nam plaats op die steen en keek uit over het water.
En dacht.....
Het was een mooie plek: rietkragen, de avondzon, meerkoeten op het water, een molen aan de overkant van het meer. Een goeie plek om na te denken.
................
Lezen hoe het verhaal verder gaat? Klik op onderstaande link.
Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'
Mooi stuk! Zeker die vergelijking met de persoonlijkheid van een mens en het stukje relativeren in de blog.
BeantwoordenVerwijderen