GVD examen.
Oké, het was het GVB examen dat ik dit weekend heb afgelegd.
Geprobeerd heb tenminste.....
Voor mijn GVD examen ben ik glansrijk geslaagd. Zo windstil en sereen als het was daar op die Abcoudense golfbaan, zo stormde en onweerde het in mijn kop en schoten krachttermen als bliksemflitsen aan mijn ogen voorbij.
En nog zo geoefend die vrijdagmiddag en de zaterdagmiddag.
Precies het goede gevoel in de swing, de ene na de andere bal die als een rechte streep het luchtruim koos.
Hoe anders deze namiddag.
Samen met mijn goede vriend met wie ik het golfavontuur ben aangegaan werden wij met nog twee anderen gekoppeld aan de examinator.Een wat nors uitziende man die blijkbaar op deze zonovergoten zaterdag ergens anders had willen zijn.
Ik achteraf ook.
Al vanaf de eerste afslag ging het dramatisch mis.
Wat 's middags nog 100 meter ver vloog fladderde nu als een natte wind 15 meter vooruit.
Als ik er bij het afslaan al niet overheen sloeg.
Of de bal met graszode en tee als één pakket op weg stuurde.
Meestal kwam de plag gras verder dan de bal.
En onze examinator zette bij iedere slag wederom een streepje op zijn kaart.
Streepje na streepje, hekje na hekje.
Hij keek mij aan.
Een meewarige blik. Las ik in zijn ogen de vraag: "Zou bowlen niet iets voor jou zijn?"
Ook mijn vriend had de middag van zijn leven. Binnen 20 meter en twee slagen twee ballen die met een mooie "plop" het water in doken. Een absoluut record, maar wel een die je op deze dag liever niet haalt.
Ook hij keek me aan.
"Ik krijg hem maar niet omhoog".
Ik knikte.
Wij mannen op leeftijd begrijpen elkaar.
En langzamerhand werd de golfbaan Abcoude ons Waterloo.
Hoe mooi de techniek in het hoofd, hoe mooi de oefenslag. Hoe sterk de focus: bijna ieder bal vertrok als een dikke dronken witte muis van het ijzer om zich een meter of zes door het gras te vreten zonder zich er ook maar enigszins uit te verheffen.
Ik verdenk golfballen er van over enige intelligentie te beschikken.
"Zullen wij ons eens lekker verstoppen?".
En weer verdween er een golfbal in het riet. Een godswonder dat je iets dat je rechtuit stuurt zo naar links kan afwijken. De eerste hole heb ik na 10 slagen maar opgegeven.
"Verstandig", sprak de nog steeds meewarig kijkende examinator.
Maar hole 2 werd niet veel beter. En hole 4 ook niet.
Wat dat betreft speelde ik wel erg constant (je moet ergens tevreden over zijn).
Halverwege het examen speurde ik de randen van de baan af (want daar zat ik meestal) op zoek naar enorme konijnenholen met een ingang van pak hem beet een halve meter.
Om in te verdwijnen.
Of een papieren zak voor over mijn hoofd.
Ik dacht nog even, zou ik geen deal met de examinator kunnen maken? Als ik in plaats van die golfbal nou gewoon m'n golfclub in drie gooien op de green krijg?
Ik zou glansrijk geslaagd zijn.
Halverwege wisten we het. Het gaat nier meer goed komen.
De witte vlag werd gehesen.
En pas toen begon het weer een beetje leuk te worden. Raakten we weer een bal.
En wisten we: we hebben niet gegolfd, we hebben niet vrij het spelletje gespeeld.
We hebben tegen onszelf gespeeld. De druk. Het moeten.
Een eigenlijk moet er helemaal niets.
We hebben de laatste hole prettig uitgelopen met de overigens zeer aardige examinator.
De meewarigheid en norsheid zaten in mijn hoofd, niet in het zijne.
Ik beïnvloedde mijn spel, hij niet. Golf zit tussen je oren.
Hij zag twee aardige kerels die veel te veel hun best deden.
"Gewoon lekker gaan spelen en oefenen, en bel me van het voorjaar op, gaan we er een mooie examenmiddag van maken".
Aardige man.
Langzaam verdween de zon achter de horizon op die mooie zaterdag in Abcoude. In het laatste zachtrode avondlicht nam de nevel langzaam bezit van de golfbaan. Rietpluim en berk staken uit de witte deken omhoog. Mooier kan een avond niet zijn.
Abcoude.....wij komen terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten