Verloren raken in de branding...

Heeft niets met de zee te maken.
Branding.
Gaat hier over 'personal branding', maar ook over het tegenovergestelde.
Enige tijd terug was ik op een bijeenkomst waar gesproken werd over 'personal branding': jezelf zien als merk en dat merk, net als Douwe Egberts en Philips, op de markt zetten.
Naamsbekendheid, maar dan een beetje meer.

Weten, als je de merknaam hoort, wat voor vlees je in de kuip hebt. Welke kwaliteit (of het tegenovergestelde) je voor ogen hebt.
Als u Rover en Rolls Royce, Rouvoet en Rutte in gedachten neemt snapt u mijn inleiding.
De vraag was: deden wij in de zaal aan 'personal branding'?
Nog erger: deden wij dit bewust?
Of we de vingers op wilden steken.
Allemaal vieze gezichten. Personal branding. Zó on-nederlands.
Je gaat toch niet met jezelf te koop lopen zeg?!
Niet in Nederland, waar het maaiveld is uitgevonden.
Ik heb voorzichtig mijn vinger opgestoken.
Twee keer, bij beide vragen, heel voorzichtig.
Met mij waren er nog enkelen. Wachtend op het moment dat de zeis het maaiveld weer glad zou halen.
De rest van de bijeenkomst verliep toch een beetje in de sfeer van; 'wat moeten we met die Amerikaanse flauwekul. Branding..... Goed voor een pot pindakaas, maar niet voor mensen'.

Maar gooi nou even die term opzij en alle negatieve lading die daarbij hoort.
Ik weet niet hoe het met u is,
maar ik wil gekend worden.
Niet be-kend maar ge-kend.
Is dat zo raar? Is dat niet een heel diep-menselijke behoefte?
Omdat gekend worden de voorwaarde is voor begrepen worden. Nog zo'n behoefte.
Onbekend maakt onbemind.

Ik ga jaarlijks met studenten op een meerdaagse training die ze helpt te ontdekken waar hun kwaliteiten liggen en welke mooie dingen, maar ook minder mooie dingen anderen in hun zien.
Een fantastische ervaring.
De gekoesterde en o zo veilige façade die ze voor zichzelf hebben opgebouwd.
Van huis uit meegekregen.
Doe maar gewoon, doe je gek genoeg.
Niet het achterste van je tong laten zien.
Je moet jezelf niet weggeven...................

Lezen hoe het verhaal verder gaat? Klik op onderstaande link.
Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'

Voor Anna...

Vanochtend vroeg meldde mijn dochter vanuit een internetcafé in Tanzania dat Anna was overleden.
Zij werkt in Arusha in een weeshuis annex basisschool.
In klein arial verscheen haar overlijdensberichtje letter voor letter op mijn beeldscherm.
Ik ken Anna niet, u ook niet.

Het fotootje hiernaast is niet van Anna. Het is zomaar een foto, geplukt van internet.
Wij kennen Anna's gezicht niet.
Anna heeft vele gezichten.
En ook geen gezicht.
Zij leeft buiten onze belevingswereld. We kennen onze kinderen, onze nichtjes en neefjes, de kinderen van de buren. Kinderen met een gezicht dat op ieder moment is op te roepen in onze gedachten.
Anna's gezicht kennen we niet.

Vandaag heb ik Anna leren kennen.
Zij is zestien jaar oud geworden en leefde en woonde in Kikatiti, in een kindertehuis.
Anna was wees. Ze had HIV, het enige dat haar door haar te vroeg gestorven ouders was nagelaten. Zoals bij zovelen. Haar enige familielid een opa.
Ze kreeg vorige week hersenvliesontsteking en haar gebrekkige weerstand door de HIV-infectie maakte  het al bij voorbaat een verloren strijd.
Een kind van 16.
Ver achter de startlijn neergezet in onze wereld. Beginnend aan een ongelijke wedstrijd.
Raar eigenlijk.
Wie niets heeft in deze wereld, mag meestal ook niets verwachten.
Wie alles heeft, alles.
Een wrange en onwerkelijke werkelijkheid.

Dinsdag wordt zij begraven. In het bijzijn van haar opa die afscheid neemt van de tweede generatie na hem. Een omgekeerde wereld.
Vandaag sta ik even stil bij Anna en haar honderdduizend zusters.
Anna die vandaag gezichtsloos, als een schaduw, mijn wereld is ingeschoven.
En daar een plaatsje vraagt. Zonder te vragen. Ze heeft nooit iets gevraagd,
maar misschien heb ik haar nooit gehoord.

Vandaag leest u mijn blog
en met u, ook anderen.
Staan zo'n 100 mensen even stil bij haar dood.
Meer aandacht dan zij in haar leven heeft gekend.
Vandaag geef ik haar een plek, een eigen verhaal in digitaal marmer ge-etst.
Zodat ik haar niet vergeet.
Want ik vergeet zo snel, zo veel.
Vandaag heeft ze een gezicht.

Dinsdag wordt zij begraven.
Dinsdag sta ik op en kijk het nieuws.
Staat de koers van de Euro op 1,28 of 1,29? Weten we al iets meer over de hypotheekrente? Wordt het Bleeker of Hirsch Ballin?
Dinsdag sta ik te lang te wachten op mijn bus. Is mijn trein te overvol.

Maar dinsdag denk ik ook even aan Anna.
En ik zou willen.....
Ik zou zo graag willen.......

Rookmeldermisère

Een mens kan teveel van iets hebben.
Overdaad schaadt.
Het betere is soms de vijand van het goede.
Dat geldt voor veel dingen, ook voor rookmelders.

Ik heb een vervelende tic (nog een? Ja, nog een).
Een van mijn aandachtsgebieden als docent aan de Hbo Facility Management is het vakgebied Risicomanagement.
Een mooi vakgebied wat in onze roerige tijden helaas alleen maar belangrijker wordt.
En als je je al meer dan vijftien jaar bezig houdt met dat vakgebied dan ga je anders kijken naar de omgeving.
Waar u niets vermoedend en vrolijk door uw kantoren loopt, evenementen bezoekt, winkelt of vakantie viert, zie ik risico's. Een soms vervelende beroepsdeformatie.
En risico's wil je vermijden. Ook thuis.
Het grootste risico thuis is nog altijd het brandrisico. En dan is niet de brand zelf de grootste boosdoener, maar de rook.
Dus koop je rookmelders.
Maar ik heb dus die tic. Ik probeer risico's zoveel mogelijk uit te sluiten.
De eerste rookmelder hangt in huis. Niet te dicht bij .........

Lezen hoe het verhaal verder gaat? Klik op onderstaande link.
Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'

Over voornemens en beste wensen.....

Zo, de eerste week zit er weer op.
En hoe gaat het met u?
Heeft de smaak van een goede Merlot het alweer gewonnen van het voornemen het qua alcohol toch wat rustiger aan te gaan doen? Is uw wens om zonder voorover te buigen de cijfers op de weegschaal te zien direct onderuit gehaald door de koelkast met de restjes van vorig jaar?
Want weggooien is ook zo wat hè?
Direct geblesseerd geraakt op uw eerste buitenactiviteit op de nieuw aangeschafte Nikes?
Tuurlijk niet.
U bent een volhouder.

Ik ben er ook vol ingegaan. Heb vorige week het zwembad teruggevonden in ons dorp. Was er vijftien jaar niet geweest. Lag er nog steeds. Een uur gezwommen, baantjes getrokken.
Tamelijk domme bezigheid, een soort filezwemmen.
Waarbij het mij weer hoogst heeft verbaasd dat mensen een uur lang naast elkaar, in mijn baan en voor mijn neus, tergend langzaam vooruitkomen en meer calorieën verbranden met continue geklets dan met zwemmen zelf.
En ook nog een fitnesspas gekocht, jawel. En ben afgelopen week al twee keer geweest.
Trekken aan allerlei apparaten en ondertussen naar de reclame van McDonalds kijken op de flatscreens die overal hangen. Er werd meer gekwijld dan gezweten.
Da's al drie keer sporten in een week. Als dat maar goed gaat.
Na het zwemmen zat mijn oor een dag dicht en mijn armen kunnen nu niet meer recht langs mijn lichaam hangen. Spierkramp. Alles went.
..................

Lezen hoe het verhaal verder gaat? Klik op onderstaande link.
Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'