Zij werkt in Arusha in een weeshuis annex basisschool.
In klein arial verscheen haar overlijdensberichtje letter voor letter op mijn beeldscherm.
Ik ken Anna niet, u ook niet.
Het fotootje hiernaast is niet van Anna. Het is zomaar een foto, geplukt van internet.
Wij kennen Anna's gezicht niet.
Anna heeft vele gezichten.
En ook geen gezicht.
Zij leeft buiten onze belevingswereld. We kennen onze kinderen, onze nichtjes en neefjes, de kinderen van de buren. Kinderen met een gezicht dat op ieder moment is op te roepen in onze gedachten.
Anna's gezicht kennen we niet.
Vandaag heb ik Anna leren kennen.
Zij is zestien jaar oud geworden en leefde en woonde in Kikatiti, in een kindertehuis.
Anna was wees. Ze had HIV, het enige dat haar door haar te vroeg gestorven ouders was nagelaten. Zoals bij zovelen. Haar enige familielid een opa.
Ze kreeg vorige week hersenvliesontsteking en haar gebrekkige weerstand door de HIV-infectie maakte het al bij voorbaat een verloren strijd.
Een kind van 16.
Ver achter de startlijn neergezet in onze wereld. Beginnend aan een ongelijke wedstrijd.
Raar eigenlijk.
Wie niets heeft in deze wereld, mag meestal ook niets verwachten.
Wie alles heeft, alles.
Een wrange en onwerkelijke werkelijkheid.
Dinsdag wordt zij begraven. In het bijzijn van haar opa die afscheid neemt van de tweede generatie na hem. Een omgekeerde wereld.
Vandaag sta ik even stil bij Anna en haar honderdduizend zusters.
Anna die vandaag gezichtsloos, als een schaduw, mijn wereld is ingeschoven.
En daar een plaatsje vraagt. Zonder te vragen. Ze heeft nooit iets gevraagd,
maar misschien heb ik haar nooit gehoord.
Vandaag leest u mijn blog
en met u, ook anderen.
Staan zo'n 100 mensen even stil bij haar dood.
Meer aandacht dan zij in haar leven heeft gekend.
Vandaag geef ik haar een plek, een eigen verhaal in digitaal marmer ge-etst.
Zodat ik haar niet vergeet.
Want ik vergeet zo snel, zo veel.
Vandaag heeft ze een gezicht.
Dinsdag wordt zij begraven.
Dinsdag sta ik op en kijk het nieuws.
Staat de koers van de Euro op 1,28 of 1,29? Weten we al iets meer over de hypotheekrente? Wordt het Bleeker of Hirsch Ballin?
Dinsdag sta ik te lang te wachten op mijn bus. Is mijn trein te overvol.
Maar dinsdag denk ik ook even aan Anna.
En ik zou willen.....
Ik zou zo graag willen.......
Anna was een ernstig Afrikaans kind met leed in de ogen, die ik niets liever dan in mijn armen had willen sluiten. Maar Anna had HIV en zocht geen toenadering. Anders dan dat ze mij af en toe met een beeldschone glimlach passeerde.
BeantwoordenVerwijderenAnna, hier is waar jouw leed stopt. Mogelijk is het een zegen, maar 'het waarom' zal ik nooit begrijpen.
Dag Paul,
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor dit "mooie" bericht, deze "mooie" overdenking. Doet ons weer even denken hoe goed wij het hebben als onze kinderen gewoon gezond op deze wereld allerlei ontdekkingen doen.