Wachten op Oz

Mijn oudste dochter is teruggekeerd uit Tanzania.

Ruim drieënhalve maand was ze daar, werkend in een kindertehuis annex school.
Lange, eindeloos lijkende maanden die voorbijvlogen.
Tijd lijkt zo lang, maar is zo kort.
Tijd krimpt terwijl ze voorbij gaat: wat zich mijlenver uitstrekte voor ons, ligt als een korte schaduw achter ons.
De laatste dag van haar verblijf werd nog verlengd door een staking op Frankfurt. Zes uur extra wachten, voor ons op Frankfurt, voor haar in Addis Ababa.
We wachten wat af in ons leven.

Voordat het leven begint zelfs. Negen maanden.
Wijzelf en zij die we 'ouders' gaan noemen starten ieder nieuw leven met wachten.
En daarna houdt het nooit meer op.
Dat eerste wachten is voor ons misschien nog onbewust, maar het verdere wachten is dat vaak ook.

We wachten op de bus, de trein.
We wachten in de rij van de supermarkt.
We wachten in de wachtkamer (er zijn dus zelfs ruimtes voor).
We wachten op een mailtje, een telefoontje.
We wachten op onze geliefde, die nog nèt niet klaar is voor het avondje uit.
Het kleine wachten. Onontkoombaar.

En er is het grote wachten.
Op de betere baan. De prins op het witte paard. Het mooiere huis. De grote prijs in de Staatsloterij.
Het wachten dat meestal vooraf gegaan wordt door: 'Als ik eenmaal maar.....'
Mensen gevangen in de tredmolen van alledag, uitkijkend naar wat (n)ooit komen zal. Altijd de blik op morgen of daaraan voorbij. Wanneer de liefde er weer zal zijn, het geluk, het geld.
De tevredenheid.
Er zijn zelfs mensen die het leven zelf zien als één lang moment van wachten, wachtend op het leven na de dood. Ze bidden er iedere week voor. 
Want er is leven na de dood, voor hen een zekerheid.  Kwestie van wachten.
En zelfs na die dood liggen zij op duizend dodenakkertjes te wachten op de dag van wederopstanding, al millenia lang.
Het ultieme en onbewuste wachten. Een eeuwig wachten.

Kent u het toneelstuk 'Wachten op Godot' van Samuel Beckett? Een moeilijk te doorgronden stuk waarbij het wachten op zich tot kunst is verheven. Het wachten op iets dat het leven zin geeft, wachten op iets dat verlost. En tot die tijd lijkt het wachten daarop het enige dat zin heeft.

Wachten is altijd verwachten.
Van iets dat niet is.
En dat is jammer.
Want de toekomst 'is' niet. Net zo min als .........................

Lezen hoe het verhaal verder gaat? Klik op onderstaande link.
Vooraankondiging boek 'Oost, West, Thuis is het ook niet alles...'